Historie van de v.v. Bellingwolde
In vogelvlucht
K.M.D. (Klein Maar Dapper), Quick en Swift. Daarmee begon het voetbal in 1928 vorm te krijgen in Bellingwolde. Eerst met nog weinig verband, verbond of verenigingsvorm. Gewoon voetballen op een stuk grasland. Concurrenten van de koeien, schapen en paarden. Uit een van deze groeperingen ontstond een andere groep, die in de loop van de tijd steeds meer leden naar zich toetrok. De v.v. Bellingwolde was geboren. Er werd een terrein achter de oude kazerne voor het voetbal geschikt gemaakt. Aanvankelijk was het moeilijk om wedstrijden te spelen, omdat de KNVB het verboden had aan haar leden om wedstrijden te spelen tegen niet aangesloten verenigingen (het leverde de v.v. Wedde een boete op van f. 10.— nadat zij tegen Bellingwolde hadden gespeeld, een hoog bedrag voor die tijd) Tegen Nova Zembla (Finsterwolde) ging een van de eerste wedstrijden met maar liefst 17-0 verloren. Pas begonnen en zonder ervaring.
In 1930 sloot men zich aan bij de KNVB en moest er worden omgezien naar een nieuw veld. In de buurt van de huidige Rhederweg (hoek Parkweg), aan het "onpad" bij Meins werd een terrein gehuurd. Plaatselijke cafés fungeerden als clubhuizen. In 1933 werd een clubgebouw bij het veld gebouwd. Tot stand gekomen dankzij veel zelfwerkzaamheid. Het benodigde geld voor de materialen werd geleend van de heer G.A. Keijzers. De aflossing van het bedrag (f. 175.--) had nogal wat voeten in aarde en was zelfs zo moeilijk dat Keijzers in 1940 het gebouw kocht voor het bedrag van de uitstaande lening. De vereniging behield wel het recht om ten allen tijde tegen hetzelfde bedrag het gebouw terug te kunnen kopen. (Ook nu nog in het huidige betaalde voetbal gebruikelijk!) Het was een tijd van economische recessie. In 1936 kwam de eerste trainer (de zoon van meester Kamps). Men speelde in de GVB. In het seizoen 1937 – 1938 kwamen dan ook de resultaten: Bellingwolde werd kampioen van 1A en promoveerde daardoor naar de derde klasse van de KNVB (de vierde klasse was er toen nog niet).
Op 6 november 1938 werd het 10 jarig bestaan feestelijk herdacht met een voetbalrevue. Ongeveer 280 personen bezochten de feestavond. De revue werd gebracht door eigen leden. Het succes was zo groot, dat de uitvoering een week later werd herhaald. Er was opnieuw veel belangstelling. De tweede wereldoorlog was een moeilijke periode, ook voor de vereniging. De moeilijke leefomstandigheden en het persoonlijke leed stonden voorop, zodat het verenigingsleven op de tweede plaats kwam. Het ledenaantal daalde van 85 naar 60. Bovendien was er materialenschaarste. Vernuft bracht vaak uitkomst. In 1945 werd er geen competitie gespeeld. De eerste vergadering in “vrij Bellingwolde” werd gehouden op 19 september 1945. In hetzelfde jaar begon men ook met toneelspelen. Door eigen leden werd het stuk “Robbedoes” opgevoerd. In 1946 kreeg dit een vervolg met: “Robbedoes getrouwd”. In de competities na de oorlog vertoefde Bellingwolde meestal in de onderste regionen van de derde klasse. Het degradatiespook was vaak in beeld. In november 1948 werd het feest t.g.v. het 20 jarig bestaan uitgesteld wegens ziekte van voorzitter Veldkamp. Dit werd wel gehouden in mei 1950, nadat Bellingwolde "weer aan een dreigende degradatie was ontkomen". In het seizoen 1950 – 1951 gebeurde het onvermijdelijke. Degradatie volgde naar de inmiddels ingevoerde vierde klasse van de KNVB. In dat seizoen presteerden alle elftallen ver beneden de maat. (4 senioren- en 2 aspirantenteams), bovendien zat men slecht bij kas, waren er vervoersproblemen en waren er bijzonder veel strafzaken. Zo erg zelfs dat men moeilijk tegenstanders kon vinden voor vriendschappelijke wedstrijden. In 1953 promoveerde de hoofdmacht weer naar de derde klasse en werd in november van hetzelfde jaar het 25 jarig bestaan in Reiderland gevierd. Met wisselende prestaties kon het eerste elftal zich in de vijftiger jaren in de derde klasse handhaven. In 1959 volgde degradatie naar de vierde klasse. I
In 1961 werd een trainer van kaliber aangesteld: de heer Schmitter. Hij ging later naar het betaald voetbal in Veendam. Een dure trainer en bovendien moest men hem voor de trainingen en de wedstrijden halen uit en brengen naar Veendam. In november 1961 werd het nieuwe gemeentelijke sportterrein, met kleedgelegenheid in gebruik genomen. In 1965 volgde degradatie naar de eerste klasse van de GVB. Het lukt de nieuw aangestelde trainer Herman Borgers om in één jaar terug te komen in de vierde klasse van de KNVB. Vanaf die tijd speelde men lange tijd in de vierde klasse. Onder het voorzitterschap van H. Scholte werd het veertig jarig bestaan gevierd in hotel Reiderland. In 1972 kwam de kantine gereed. Wederom gepaard gaande met veel zelfwerkzaamheid. De materialen werden geleverd door de firma Sluiter tegen inkoopprijs en op afbetaling. Dit bedrijf is altijd zeer begaan geweest met de voetbalvereniging. Een lange reeks van jaren is Sluiter, nu Ubbens Bouwstoffen, hoofdsponsor van de vereniging. In het seizoen 1974-1975 kwam de verlichting gereed en in 1975 – 1976 werd een nieuwe geluidsinstallatie in gebruik genomen. In 1978 verscheen de eerste editie van de AFTRAP. Aanvankelijk wekelijks, later maandelijks. De inhoud heeft de nodige stof doen opwaaien, maar steeds is het weer neergedaald en keerde de rust terug. De oplage staat nu op 320. Het 50-jarig bestaan werd gevierd met een uitgebreid programma. Een "AFTRAP extra" werd samengesteld en in juni huis-aan-huis in de gemeente Bellingwedde verspreid. Veel informatie. Op het veld vonden op 24 juni de volgende activiteiten plaats: optreden muziekvereniging Excelsior, demonstratie herdershonden, landing parachutisten, wedstrijd Oud Bellingwolde tegen OVN (Omroep Voetbalteam Nederland) en een judodemonstratie. Op 4 november 1978 volgde het grote feest in Reiderland, met optredens van o.a. Frans Vrolijk, Appie Brommert, John Woodhouse, Hans Kazan en Conny Vink. Een zeer geslaagde avond.
Na het 50-jarig bestaan had men zich sportief beslist iets anders gewenst als degradatie naar de afdeling. Het gebeurde toch. Het bleek niet eenvoudig om terug te komen op een hoger plan. Ondanks hoge klasseringen en zelfs een beslissingswedstrijd voor promotie in 1982 lukte het niet, totdat in 1983 het kampioenschap werd behaald, onder de bezielende leiding van trainer Klaas Kirchhoff en elftalleider Bart Schortinghuis. terug naar de vierde klasse. Vanaf 1986 werd er door de enkele leden van de vereniging een toneelgroep opgericht. Vanaf die tijd werd er ieder jaar een toneelstuk opgevoerd: uitgegroeid tot de Nieuwjaarsvisite in januari. De uitvoeringen waren eerst bij Centraal, en later in De Meet. Nog steeds is dit een jaarlijks terugkerend, absoluut hoogtepunt van de activiteiten bij de club. Ieder jaar weer een volle zaal.
In 1988 werd op grootse wijze het 60-jarig bestaan gevierd. Naast de toernooien werden er in De Meet activiteiten georganiseerd voor jong en oud. De receptie en de feestavond werd goed bezocht. Er waren optredens van Samira (vuur, slangen en weinig om ’t lijf) en carnaval-humorist Pierre Knoops. In 1994 was een turbulent jaar. Er volgde degradatie als gevolg van intriges, die eigenlijk niet op of rond een sportveld behoren plaats te vinden. Aanklachten, schorsingen, punten in mindering, wedstrijden overspelen en de tuchtcommissie van de KNVB werden in stelling gebracht. De dupe werd de v.v. Bellingwolde. Terug naar de eerste klasse. De geschiedenis herhaalde zich. In 1995 werd het periodekampioenschap behaald. De beslissingswedstrijd tegen Borgercompagnie ging verloren. 13 jaar geleden in het seizoen 1981-1982 was dat niet anders en moest men haar meerdere erkennen in Siddeburen.
In 1996 werd men evenals in 1983 met vlag en wimpel kampioen. Terug naar de vierde klasse, de plaats waar de v.v. Bellingwolde toch minimaal thuishoort. Ook in 1996 kwam de bouw van de nieuwe kantine en de kleedgelegenheid gereed. Een project waarmee de "bouwers" van de club vanaf 1988 bezig waren geweest. Een huzarenstuk. Een prachtig gebouw, waarop we tot en met de dag van vandaag trots kunnen zijn. Het seizoen 1998-1999 verliep zeer slecht. De gevolgen waren duidelijk: terug naar de vijfde klasse van de KNVB. In seizoen 2000-2001 slaagden de eerste drie ploegen van de vijfde klasse er in, rechtstreeks of door middel van de nacompetitie, te promoveren naar de vierde klasse. BATO (kampioen), Bellingwolde en Bareveld via de nacompetitie. Bellingwolde promoveerde door een zwaar bevochten overwinning (in een zinderende wedstrijd) te boeken bij SVBC in Bargercompascuum. Het gelukte Bellingwolde om de penalty's beter te benutten dan SVBC en zo terug te keren in de vierde klasse.
Het seizoen 2001-2002 stond het eerste elftal van de v.v. Bellingwolde weer eens aan de verkeerde kant van de streep. Bellingwolde was niet de mindere ploeg in de vierde klasse maar bleef te vaak met lege handen staan. Weer veroordeeld tot de vijfde klasse. De geschiedenis herhaalde zich in dit jubileumjaar nogmaals in het kwadraat. 2002-2003 was voor Bellingwolde een jaar om nooit te vergeten. Evenals in het jaar 2001 moesten er promotiewedstrijden gespeeld worden, tegen ook nog dezelfde tegenstander, SVBC uit Bargercompascuum. De uitkomst was ook dezelfde: winst. Bellingwolde promoveerde opnieuw naar de 4e klasse. In het seizoen 1952-1953 promoveerde men ook (toen naar de derde klasse) Toen vierde men het 25-jarig bestaan. Nu ligt het 75-jarig jubileum in het verschiet. Eigenlijk was het voorspelbaar geweest.
In de loop der jaren zijn verschillende verbeteringen aan en rond de velden aangebracht: het oefenveld werd uitgebreid, een alarminstallatie in de kantine aangebracht, de trainingsveldverlichting verbeterd, het aantal reclameborden aanmerkelijk uitgebreid, de douches in de kleedgelegenheid legionella-proof gemaakt en als laatste de uitbreiding van het materialenhok achter de kleedkamers. De vereniging verheugt zich in een actief bestuur en jeugdbestuur, de sponsorcommissie is actief met het binnenhalen van sponsorgelden, de kantinecommissie heeft de zaken goed op de rails, de kaartavonden verheugen zich in een goede belangstelling, de AFTRAP is nog springlevend. De vrijwilligers zijn actief. Met andere woorden: de club leeft. De vereniging bestond en bestaat niet alleen bij de gratie van de bestuursleden. Ook de leden hebben in allerlei functies hun bijdrage geleverd. Dat verdient waardering en dank. Zij die bezig zijn en zijn geweest met / als o.a.: toto / lotto, kascommissies, materialen-verzorgers, bouwers, spelers, feestcommissie, toneelspelers, grens-rechters, elftalleiders, jeugdleiders, elftalcommissies, scheidsrechters, veldverloting, kantinebeheerders, kaartavonden, clubbladmede-werkers, organisatoren van bazaars, consuls, kaartverkopers, organisatoren van toernooien en terreinverzorgers. Dank aan de Reiten, de Klokken, de Brouwers, de Kuipers, de Abassen, de Katuinen, de Moeden, de Keijzers, de Mettings, de Schwennens en al die vele andere mensen. Ja, de club dankt ook de supporters, het publiek. Bellingwolde heeft een trouwe aanhang. Vaak, heel vaak zijn er bij uitwedstrijden meer Bellingwolders aanwezig dan supporters van de thuisclub. Zij steunen door dik en dun. In voorspoed en in tegenspoed.
Toendertijd en nu nog steeds.
Zij bepaalden het gezicht van de club
Veldkamp
Veldkamp was een man die door overleg met medebestuursleden en met de leden de moeilijkheden kon oplossen. Eenvoudig door te praten. Vaak werd er een oplossing gevonden doordat hij een goede kijk op de zaken had. Hij was niet autoritair. Hij stond midden tussen de jongens. Hij had vele contacten, ook bij andere verenigingen. Naast het voorzitterschap heeft Veldkamp vele andere functies binnen de club bekleed. Ondanks zijn ziekte vertoonde hij bijzonder veel inzet. Vaak kon hij op vergaderingen niet aanwezig zijn, maar toch stuurde hij dan brieven met zijn visie, met zijn wensen en wenken.
Hij was voorzitter van 1945 tot 1960 en werd bij zijn afscheid benoemd tot erevoorzitter. Nadien bleef hij actief binnen de vereniging (elftalcommissielid) om in 1964 opnieuw de voorzittershamer ter hand te nemen tot zijn overlijden in 1967.
Met zijn heengaan verloor men een man met visie, die het gezicht van de vereniging heeft bepaald, die er richting aan heeft gegeven, voornamelijk door zelf vooraan te lopen.
G.A. Keijzers
Als je de door hem vervaardigde jaarverslagen leest, dan kun je er van uitgaan dat Keijzers een man is geweest, die altijd op zeer accurate wijze gedurende meer dan 18 jaren het secretariaat van de vereniging heeft behartigd. Hij leefde voor en met het voetbal in Bellingwolde. Thuis was er voldoende stof om over te praten, want ook zijn vrouw en zoon waren bezeten van deze sport. Zijn vrouw was altijd aanwezig en altijd bereid werkzaamheden op zich te nemen. Als het de vereniging slecht ging, dan ging dat de familie Keijzers aan het hart. Als het goed ging, dan genoten zij mee. Zelden of nooit kon men voorbij hun woning komen of er was wel iemand aanwezig, die iets met de voetbalvereniging te maken had.
In 1952 legde hij zijn functie neer, na een klinkende staat van dienst.
A.Reit
De man met de langste staat van dienst. Gedurende meer dan 30 jaren heeft hij de kas van de vereniging beheerd. In tijden van voorspoed en wat vaker voorkwam in tijden van tegenspoed. Als de financiële positie daartoe aanleiding gaf dan schroomde Reit ook niet om het sein op rood te zetten. “D’r binnen gain sinten”. Het kasboek bestond aanvankelijk uit een schrift. Dat heeft lange tijd dienst gedaan, ook nadat de KNVB panklare boeken voor de boekhouding ter beschikking stelde.
Ook heeft hij vele nevenfuncties gehad: elftalcommissie en jeugdleider.
Bij het 40-jarig bestaan van de club ontving hij de KNVB bondsspeld, voor uitzonderlijke verdiensten. In hetzelfde jaar werd hij door de club tot erelid benoemd. In 1969 trad hij af als penningmeester, maar bleef tot mei 1970 bereid zijn opvolger te instrueren.
B.J. Schortinghuis
In 1973 werd Schortinghuis na een bestuurs-periode (voorzitter, secretaris en bestuurslid) van 15 jaar benoemd tot erelid van de vereniging. Na een periode van betrekkelijke bestuursrust kwam hij in 1983 weer terug.
Vanaf die tijd tot zijn overlijden op 9 november 2001 is hij voorzitter gebleven. Hij refereerde vaak aan het feit dat “als je in Bellingwolde benoemd wordt in een bestuur, dan is dat voor het leven”. Het heeft voor hem zo moeten zijn.
Zijn grote trots was de nieuwe kantine met kleedgelegenheid. Mede door hem letterlijk en figuurlijk van de grond af opgebouwd en nog meer dan dat, van ver onder het maaiveld opgetrokken. De grote kelder onder het gebouw getuigt hiervan.
Schortinghuis stond dag en nacht voor de club klaar. Luisterend naar anderen, niet de confrontatie zoekend en steeds de plooien glad strijkend. Hij liep letterlijk voorop in alle activiteiten. De voetbalclub was een groot deel van zijn leven.
Hij zag uit naar het jaar waarin de v.v. Bellingwolde haar 75-jarig bestaan ging vieren. Het jaar 2003. Hij zag uit naar goede prestaties van het eerste elftal. Dat werd het jaar 2003. Hij heeft het niet mee mogen maken. Het jaar 2003.
